Eg har ein missbrukar i huset…
Ja, da e sant so dei seie, du veit ikkje ka da vil sei å ha ein missbruker i huset før du oppleve da sjøl. Og da hendte med meg, eg vart hekta og da må eg slita med resten av livet.
Da begynte så uskyldig med da førsta kjøpet. Eg sto der og klarte ikkje sei nei. Da va ikkje da at behove va so stort men alle desse forventnigane omverdenen har te deg tar på kroppen og presset blir etterkvart så stort og alt for vanskelig å håndtera åleine. Eg burde hatt mot til å snu ryggen te og gått min vei. Men da gjorde eg ikkje. All missbruk byrja med da førsta kjøpet og sånn byrja da for meg og. Eg kjøpte…
Da gjere vondt, da må eg innrømma, vondt i heile kroppen. Dei so selde te meg sa da gjekk øve itte noken veka. Ikkje tru på da! Da e ikkje sant! Da går aldri øve! Da ligge der å gnege i baken og i underbevistheten heile dagen og nettene med. Og te slutt tar da sovnen frå deg.Men da versta e da psykiska, får aldri fred for tankana; korti ska eg gjera da neste gong? får eg annledning? må eg handla igjen?
Eg klarte å halda meg oppegåande i tre veker. Men bakmenna e lure, dei veit akkuratt korleis dei ska ta deg. For då tilbydde dei meir, heilt gratis. Da va då eg burde ha sakt stopp. Da va då eg burde ha skjøna at dette kom til å gå gale. Du får nemlig aldri noke gratis uten at da e ein baktanke med da. Men eg hadde so vanskelig for å stå i mot. Derfor gjekk da so da måtte gå.
Eg satte meg ned i stolen på trappo. Og sjøl om eg viste da va gale fant eg fram mobiltelefonen. Eg skalv på henndene og svetten fosste nedover ryggjen når eg lasta ned endomondo frå appstor. Då va da gjort. Då veit du at du e hekta. Då har du overgitt livet ditt til ein app og ett misbruk du veit vil styra deg resten av livet. Du har ikkje fri vilje lenger. Du bestemme ikkje sjøl kor longt du ska sykkla, da e da endomondoen som bestemme.
So bære da nedoverbakke. For har du fyrst kjøpt deg sykkel e da ingen annan utvei. Og når endomondoen fyrst e lasta ned går forfallet raskare og faren for at du kjøpe igjen er overhengande. Fyrst tettsittande sykkeltrikå, so sykkelsko og når du endelig har øvegitt deg heilt, kjøpe du sykkelkomputer so måle kor fort du tenkje i svingane, konfidentintervallet for oppoverbakka med x antall fartsdompa og ikkje minst kor månge kaloria so ligge igjen i veikanten itte at du har tatt igjen kåno på Spansstegen. Då e da ingen vei tebake.
Ja, ta deg berre ein biltur rondt øyo, du ser dei med ein gong, vrakjo longs veiane. Du kjenne dei i gjen på den orange trikåen. Og dei blir fleire og fleire.
Heldigvis e eg ikkje der endo. Eg e i ein fase der eg sykkla i svarte dongribuksa med buksebeino godt bretta ned i sokkane. Bukse-knena e blitt kvite. Eg trudde fyrst da va svette men fant seinare ut, på vei opp Rimbareid, at da va sikel. Eg står aldri når eg sykla for eg får ikkje magen opp frå stongjo. Og eg veit med meg sjøl at eg kjeme te å kjøpa trikå, da e berre fargen eg e usikker på.
