Eg hate printera! Printera e noko stort tull og for dåke so e usikker på ka eg meina som meina eg altso disse maskinane so liksom ska «skriva ut» da so me sirligt har skreve ned på datamaskinen vår i word elle pages eller ka da no heite alt i sammen. Me har kansje brukt heile ettermiddagen og ei middagskvild med for å få skreve da me ska ha med oss på korøving. Og me har formatert te me blir grøne i augene og te me har måtta kopiert alt øve i ett nytt dokument fordi formateringane har gått heilt over styr med overskrifter so sprikje i adle kanta og sidetall so ikkje vil begynna på den sio me hadde tenkt. Da e so maskinen ska bestemma kor sidetallet ska stå. Og når me har kopiert alt øve i ett nytt dokument so ska den hersens maskinen veta kor me har tenkt å lagra da. Og då e da på gong igjen å klikka te musearmen vrir seg i smerte for å finna tebake te mappo i mappo i mappo i mappo te me finne der da ska liggja. Og når pilgrimsferda i filsystemet endelig e øve so ska me vist fidna på ett nytt navn te dokumente ogso. Eg blir galen. For ka nytt navn ska ein finna på når ein allerede har brukt da retta navnet i da fysta dokumentet!!! Ska ein då navna da med versjon 1 elle ska ein skriva a,b, c ittepå? Da blir feil uansett.  Ditta e reine skjere kommunisme av verste sort og ditta håpe eg den nya regjeringjo gjere noke med.

Men no øve te da so e da egentliga tema, printeren. For når du endelig har fått ett dokument som heite noke sånn som «plakat versjon 1.1.a.c versjon 2» og du har brukt ein haltime på å finna ut ka so e den siste versjonen av dei  15 som du har laga og som e den versjonen du hadde tenkt ska printast ut, jo då kjeme den hersens printaren me sitt falske smil og seie så forsiktig: «eg e ikkje heilt sikker på at eg gadde å skriva ut disse formateringane du har gjort for da en noke eg ikkje har lert meg endo».  Og når du då i sinne trykkje skriv ut alikavell so kjeme han opp med: » eg e ikkje heilt sikker på at eg kan skriva ut detta fordi margane e ikkje heilt sånn som eg hadde tenkt da». Jammen sa eg smør……… Kan ikkje den hersens skrivaren skria ut uten å måtta stritta i mot so ein kvisete tennåring…… Kan dei ikkje laga printara so gjere da dei får beskjed om……  For når du endelig har har fått printeren te å godta formateringane gjer han opp for da. Nei då, printeren si oppgava e å gjera livet ditt te ett mararitt. For då kjeme da ei sukkersøt melding opp på skjermen: » Eg vil berre sei at eg kun skrive ut med svart blekkpatron i dag». Javell, men skri nå uuuuuuuttttt, rope eg og hamra på tastaturet. Men nei, for då kjeme da opp ei melding so seie: «skrivaren er online». Ja, men da veeeeeit egggggg for eg sette i kontakten sjøl….. Og so om da ikkje va nok lyde neste melding: «Du trenge å bestilla ny fargepatron». Ja egggggg veit daaaaaa, seie eg resignert og falle nesten i gråt. Men da e ikkje slutt der….. nei….

… men då begynna da omsider å leva bort i den hersens maskinen. Men ka skjer egentlig??? Innnnngen ting…. For då ska printeren ligga å jokkka att og fra med skrive håve i da uendeliga, att og fram, att og fram kun for at nervene mine ska slipast kvassare en økso eg planlegge å bruka på printaren itte at eg har fått ut dukomentet.  Vett dåke ka. Eg blir galen! For mens eg sitte å høyre på dinna jokkingjo som tar i alle fall 5 minutta blunka skrivaren sarkstisk te meg og kjeme  opp med ei lita forsiktig melding på skjermen: «Papiret har satt seg fast, vennligst åpne skoff……..»

Da e gått eg ikkje oppbevara økso  i huset…..eg klara ikkje snakka om da meir……

I da ska e fortalla verdens beste vits. Han e ikkje so go men allikavell fortelle vitsen på ein god måte om da sammfunne me leve i og dei krav samfunne har te oss. For da e viktig at adle har ett fokus på dei intraksjonane som forma tilstedeværelsen på ein måte so kan gjenspeila heile sammfunnet og ikkje berre fragmenterte øyeblikk i ein heller deterministisk livssyklus bassert på andre verdia en det sammfunnet sjøl har å fremby. Sakt på ein anna måte e da ein bevegelse i folket, særlig i byane som har endra fokus frå eit poppulistisk agerisk forbruker mønster til ett meir ambivalentisk bionegativ oppførsel. Men her kjeme vitsen:

Da va ein mann eg kjenne som bur på austlandet. Han va so forferdelig glad i gjøkur og hadde so forferdeligt lyst te å kjøpa seg ett gjøkur. So han tråla heile austlandet rodnt i forsøk på å finna ett gjøkur som va te salgs. Men da va ingen å oppdriva verken i urmakarforretninga eller på finn. Derfor tok ha da stora skrittet, pakka kofferten og reiste te Straumstad i Sverige. Og der, i ein liten urmakar forretning fant han mange flotte gjøkur.Han kjøpte da finaste han fant, tok da onda armen og reiste heim. Han spikra gjøkuret opp på veggen og satte seg forventningsfult ned og venta på at gjøken skulle komma ut. Og langt om lenje slo klokko 12. Då opna luko seg og gjøken kava seg ut, rista på håve, ser seg forvirra omkring og seie: » hur mykke er klokkan».

Dette visa på ein god måte da isostatiska og labiodentale virkningen av ett samfunn der proffboksing e tillate. Og visa på ein fortreffelig måte korleis en ved hjelp av omnipotenst livsanskuelse kan skada både samfunn og enkeltindivid. Eg veit at da ikkje e adle so e enig med meg men da blir dei nok etter kvart.

I dag vil eg slå ett slag for nærbutikkjen. Dinna littla krambuo so e plassert logt te heltars utenfor allfarvei og har fått navnet «nærbutikk». Da e vel da mest missvisande ordet me har. Adle nærbutikkanne eg har våre so heldige å besøkja har lege longt utenfor allfarvei unda fjellhildlara, inne i skoga og minna ikkje lite om Inger Hagerups dikt: «Det bor en gammel baker». Eg e livredde kvar gong eg går inn døro for eg venta å finna ein død mann i ein haug me winerbrø. Heldigvis har eg våre skånte for da enn so lengje. Da dei kaddla nærbutikka ligge faktisk so longt i frå folk at ein må ha hankatt i kvart ett hus. Nærbutikken e i allefall ikkje nær noke so helst ser en bort i frå utmark, brakje og dyr so ser menesje so skjelden at dei gløyme korleis mennesje ser ut.

Og ein anna ting. Koffor e da alltid ei frysa i nærbutikken so laga støy. Eg har ikkje våre inne i ein einaste nærbutikk der da ikkje e ein eller anna kjøledisk so kompressoren vifto dura høgare en folk kan snakka. Og eg e sikker på at om da blir stilt so tilkaddla dei reperatør som skrur ulyden på igjen.

Og so lukto då, den e heilt spesielle. Du får ikkje slike lukt nåken andre plasse en i nærbutikken. Da e ikkje ett supermarked so kan oppdriva lukto av gammalt brø og leggjevatten for ikkje å nevna lukto av kål so har leie noken veke for lengje. Men eg trur og at lukto har sammenheng med lyden av frysena. Lyden manifistera seg kroppslig og utsondra den heilt spesiellle odøren av nærbutikk.

Og i nærbutikken må du kunna kodana. Du må bruka ett heilt spesielt vokabular ska du få da du ska ha. Da heite nemmlig: ein sekk majones og ein mork kaffi og ett snes egg. Kan du ikkje språkje so e du hjelpalause.

Men da e no veldig bra me disse longt i frå alfarvei butikkane og, dei e velsigna lett å finna fram i. Du sleppe å gå milavis att og fram for å finna da du e ute itte. Og for oss ustrukturerte handlara uten handlelista e da ein god ting. Og so e da ikkje so farlig om du går deg vidle  helde. Vist du sku vera so uheldige e lokalbefolkningen lommekjente og vil nok finna deg igjen før dei stengje.