Skrivarara… menneskets verste fiende…???
Eg hate printera! Printera e noko stort tull og for dåke so e usikker på ka eg meina som meina eg altso disse maskinane so liksom ska «skriva ut» da so me sirligt har skreve ned på datamaskinen vår i word elle pages eller ka da no heite alt i sammen. Me har kansje brukt heile ettermiddagen og ei middagskvild med for å få skreve da me ska ha med oss på korøving. Og me har formatert te me blir grøne i augene og te me har måtta kopiert alt øve i ett nytt dokument fordi formateringane har gått heilt over styr med overskrifter so sprikje i adle kanta og sidetall so ikkje vil begynna på den sio me hadde tenkt. Da e so maskinen ska bestemma kor sidetallet ska stå. Og når me har kopiert alt øve i ett nytt dokument so ska den hersens maskinen veta kor me har tenkt å lagra da. Og då e da på gong igjen å klikka te musearmen vrir seg i smerte for å finna tebake te mappo i mappo i mappo i mappo te me finne der da ska liggja. Og når pilgrimsferda i filsystemet endelig e øve so ska me vist fidna på ett nytt navn te dokumente ogso. Eg blir galen. For ka nytt navn ska ein finna på når ein allerede har brukt da retta navnet i da fysta dokumentet!!! Ska ein då navna da med versjon 1 elle ska ein skriva a,b, c ittepå? Da blir feil uansett. Ditta e reine skjere kommunisme av verste sort og ditta håpe eg den nya regjeringjo gjere noke med.
Men no øve te da so e da egentliga tema, printeren. For når du endelig har fått ett dokument som heite noke sånn som «plakat versjon 1.1.a.c versjon 2» og du har brukt ein haltime på å finna ut ka so e den siste versjonen av dei 15 som du har laga og som e den versjonen du hadde tenkt ska printast ut, jo då kjeme den hersens printaren me sitt falske smil og seie så forsiktig: «eg e ikkje heilt sikker på at eg gadde å skriva ut disse formateringane du har gjort for da en noke eg ikkje har lert meg endo». Og når du då i sinne trykkje skriv ut alikavell so kjeme han opp med: » eg e ikkje heilt sikker på at eg kan skriva ut detta fordi margane e ikkje heilt sånn som eg hadde tenkt da». Jammen sa eg smør……… Kan ikkje den hersens skrivaren skria ut uten å måtta stritta i mot so ein kvisete tennåring…… Kan dei ikkje laga printara so gjere da dei får beskjed om…… For når du endelig har har fått printeren te å godta formateringane gjer han opp for da. Nei då, printeren si oppgava e å gjera livet ditt te ett mararitt. For då kjeme da ei sukkersøt melding opp på skjermen: » Eg vil berre sei at eg kun skrive ut med svart blekkpatron i dag». Javell, men skri nå uuuuuuuttttt, rope eg og hamra på tastaturet. Men nei, for då kjeme da opp ei melding so seie: «skrivaren er online». Ja, men da veeeeeit egggggg for eg sette i kontakten sjøl….. Og so om da ikkje va nok lyde neste melding: «Du trenge å bestilla ny fargepatron». Ja egggggg veit daaaaaa, seie eg resignert og falle nesten i gråt. Men da e ikkje slutt der….. nei….
… men då begynna da omsider å leva bort i den hersens maskinen. Men ka skjer egentlig??? Innnnngen ting…. For då ska printeren ligga å jokkka att og fra med skrive håve i da uendeliga, att og fram, att og fram kun for at nervene mine ska slipast kvassare en økso eg planlegge å bruka på printaren itte at eg har fått ut dukomentet. Vett dåke ka. Eg blir galen! For mens eg sitte å høyre på dinna jokkingjo som tar i alle fall 5 minutta blunka skrivaren sarkstisk te meg og kjeme opp med ei lita forsiktig melding på skjermen: «Papiret har satt seg fast, vennligst åpne skoff……..»
Da e gått eg ikkje oppbevara økso i huset…..eg klara ikkje snakka om da meir……
