Ein labiodental kalamitet
I da ska e fortalla verdens beste vits. Han e ikkje so go men allikavell fortelle vitsen på ein god måte om da sammfunne me leve i og dei krav samfunne har te oss. For da e viktig at adle har ett fokus på dei intraksjonane som forma tilstedeværelsen på ein måte so kan gjenspeila heile sammfunnet og ikkje berre fragmenterte øyeblikk i ein heller deterministisk livssyklus bassert på andre verdia en det sammfunnet sjøl har å fremby. Sakt på ein anna måte e da ein bevegelse i folket, særlig i byane som har endra fokus frå eit poppulistisk agerisk forbruker mønster til ett meir ambivalentisk bionegativ oppførsel. Men her kjeme vitsen:
Da va ein mann eg kjenne som bur på austlandet. Han va so forferdelig glad i gjøkur og hadde so forferdeligt lyst te å kjøpa seg ett gjøkur. So han tråla heile austlandet rodnt i forsøk på å finna ett gjøkur som va te salgs. Men da va ingen å oppdriva verken i urmakarforretninga eller på finn. Derfor tok ha da stora skrittet, pakka kofferten og reiste te Straumstad i Sverige. Og der, i ein liten urmakar forretning fant han mange flotte gjøkur.Han kjøpte da finaste han fant, tok da onda armen og reiste heim. Han spikra gjøkuret opp på veggen og satte seg forventningsfult ned og venta på at gjøken skulle komma ut. Og langt om lenje slo klokko 12. Då opna luko seg og gjøken kava seg ut, rista på håve, ser seg forvirra omkring og seie: » hur mykke er klokkan».
Dette visa på ein god måte da isostatiska og labiodentale virkningen av ett samfunn der proffboksing e tillate. Og visa på ein fortreffelig måte korleis en ved hjelp av omnipotenst livsanskuelse kan skada både samfunn og enkeltindivid. Eg veit at da ikkje e adle so e enig med meg men da blir dei nok etter kvart.
